2. Elise

Chcesz w spokoju poczytać książkę, siedząc przy kominku? Nie ma takiej opcji, coś ci musi przeszkodzić. Właściwie bardziej ktoś, niż coś. 
   Otóż w fotelu dosłownie trzy kroki ode mnie usiadł szanowny pan Black i zaczął się na mnie gapić, nawet nie próbując udawać, że patrzy na coś innego. Moje próby ignorowania jego wzroku i skupienia się na książce spełzły na niczym, kiedy Syriusz chrząknął dość głośno. Zatrzasnęłam książkę i spojrzałam na niego zirytowana.
- Czego chcesz, Black? - warknęłam.
- Chcę spytać - zaczął przysuwając fotel bliżej mojego - czy idziesz w sobotę do Hogsmead?
- Może - spojrzałam na niego ponuro. - Ale nawet jeśli, to nie z tobą.
- Nieee - wywraca oczami. - Chciałem cię zaprosić na piwo kremowe, albo coś w tym stylu. Poznalibyśmy się czy coś - uśmiechnął się zalotnie.
- Nie - powiedziałam stanowczo i otworzyłam książkę. - Możesz już sobie iść - wywróciłam oczami, kiedy chłopak wrócił do poprzedniego zajęcia, czyli gapienia się na mnie.
- Nigdzie się nie ruszę, dopóki się nie zgodzisz wypić ze mną piwa - parsknął i zabrał mi książkę. Przesadził.
- Po co ci ta książka? - uniosłam brew rozbawiona. - Przecież i tak nie umiesz czytać - wyciągnęłam rękę z miłym uśmiechem. - Oddaj.
- Nie mów do mnie, jak do psa - mina mu spochmurniała, ale położył zamknięty tom na mojej dłoni.
- Dlaczego nie? - przekrzywiłam głowę. - Przecież prawie nim jesteś. - Słysząc te słowa spoważniał.
- Skąd wiesz? - syknął, a ja nagle wpadłam na genialny pomysł udawania, że wiem, o czym mówi.
- Tajemnica - uśmiechnęłam się niewinnie i podkuliłam nogi.
- Nie żartuj sobie - warknął prawie groźnie. - Powiedz łaskawie skąd wiesz, że jestem animagiem i dam ci spokój, obiecuję.
- Spieprzaj, Black - westchnęłam, próbując nie okazywać, jak bardzo się zdziwiłam. W życiu bym nie podejrzewała, że ktoś taki jak Syriusz byłby animagiem.
   Na szczęście dokładnie w momencie, w którym otwierał usta, żeby coś mi odpowiedzieć, z drugiego końca Pokoju Wspólnego zawołał go Potter. Odchodząc czarnowłosy rzucił do mnie jeszcze niewyraźne i niepewne "jeszcze nie skończyliśmy". No cóż, ja uważam inaczej.
   Otworzyłam książkę i już chciałam oddać się przyswajaniu wiedzy o Zaklinaczach Czasu. Teoretycznie są legendą. Ale w każdej legendzie tkwi ziarnko prawdy. W tej również. Ale o tym kiedy indziej.
   Otóż zanim zdążyłam przeczytać choćby jedno słowo usłyszałam, jak ktoś podchodzi do mojego fotela i podniosłam głowę niechętnie.
- Tak, Noah? - westchnęłam, widząc wściekłą minę mojego brata. Jakimś cudem wiedziałam, o co mu chodzi.
- Możemy pogadać? - warknął, mierząc mnie zirytowanym spojrzeniem. - Gdzieś indziej.
- Nie mam wyboru, nie? - westchnęłam, wstając z fotela i poczułam palące spojrzenia kilku par oczu. Nie musiałam się odwracać, żeby wiedzieć, że to Huncwoci.
   Noah rzucił mi mordercze spojrzenie i ruszył w kierunku wyjścia z wieży. Chcąc nie chcąc ruszyłam za nim, zostawiając uprzednio książkę na stole, stojącym niedaleko foteli.
- Co to miało znaczyć? - warknął, kiedy stanął na szczycie wieży zegarowej. - Wiesz, kim jest Black, Elise.
- Tak, wiem - wywróciłam oczami. Noah był zdecydowanie zbyt nadopiekuńczy. - To nie znaczyło absolutnie nic, po prostu podszedł i zaczął ze mną rozmawiać.
- Nikt z nikim nie rozmawia tak po prostu - spiorunował mnie spojrzeniem. - Zwłaszcza Black.
- A jednak - westchnęłam głęboko i przestąpiłam z nogi na nogę. - Dlaczego przyprowadziłeś mnie akurat tutaj? - spytałam, pocierając ramiona dłońmi, żeby się trochę rozgrzać.
- Bo nikt tu nie przychodzi - oparł się o barierkę. - Ale nie zmieniaj tematu.
- A co tu jeszcze dodać? - powiedziałam zirytowana. - Podszedł, to z nim chwilę porozmawiałam, bo nie dało się go spławić. A nawet gdybym z nim rozmawiała, bo bym chciała, to nic ci do tego, Noah. Nie mam pięciu lat, umiem zadbać o siebie. Jeszcze coś?
 - Um.. nie - podrapał się po szyi.
- Cudownie.


*KOLACJA*

   Gdyby przeanalizować wszystkie możliwości i rozważyć każdą opcję z osobna, być może dowiedziałabym się, dlaczego Syriusz Black i jego przyjaciele nie odrywali ode mnie wzroku. Cała czwórka Huncwotów uznała, że wpatrywanie się we mnie, podczas gdy ja usiłowałam zjeść spokojnie kolację, to bardzo ciekawe zajęcie.
- Słuchasz mnie? - spytała Olivia, patrząc na mnie sceptycznie. Jednak zanim zdążyłam cokolwiek odpowiedzieć zaczęła mówić dalej. - W każdym razie, naprawdę nie mam pojęcia, jak oni mogli to przegrać. Chociaż to pewnie przez...
   Ledwo stłumiłam parsknięcie. Moja przyjaciółka znakomicie radziła sobie z ignorowaniem faktu, iż absolutnie nie interesuję się mugolską piłką nożną i nigdy nie słucham tego, co o niej mówi. Z resztą nawet gdybym słuchała wielkiej różnicy by to nie zrobiło. Absolutnie nie rozumiałam zasad tej gry, co Olivia również skutecznie ignorowała.
   Kiedyś, bardzo dawno temu, obejrzałam z nią jeden mecz i stwierdziłam, że ta dyscyplina nie ma sensu i zdecydowanie nie jest na tyle ciekawa, żeby ją oglądać.
- Olivia, pamiętasz te pierniczki, które moja mama ostatnio przysłała i tak ci smakowały? - zaczął Laurent, patrząc na list, który właśnie dostał. Tylko Olivia nie widziała tych maślanych oczu, którymi Laurent na nią patrzył. - No to mam na nie przepis - machnął kartką, i zaczął go czytać, nie czekając na odpowiedź Olivii. Chłopak jakby nie zdawał sobie sprawy, że nikt z obecnych, oprócz niego nie mówił po hiszpańsku i wtrącał słowa w tymże języku w "kluczowych" momentach przepisu. Na przykład: "dodać szklankę leche i zmieszać z pastel". Do dnia dzisiejszego nie wiem, co to miało znaczyć.
- Jezu, Laurent, jak coś do nas mówisz, to po angielsku - Nicholas wywrócił oczami. Zawsze go denerwowało, kiedy Laurent używał przy nas hiszpańskiego. - A ty, Elise, wytłumacz mi, dlaczego Huncwoci się na ciebie gapią - zwrócił się do mnie, ale nie paliłam się do odpowiedzi, więc udałam, że nie słyszałam. Właściwie było to całkiem możliwe, bo cała ich trójka mówiła jednocześnie na trzy różne tematy. - Boże, ale Remus ma piękne oczy - westchnął chłopak, opierając brodę na ręce. - Czy tylko ja to widzę? - spojrzał po nas. - Czy którekolwiek z was mnie słucha? - W odpowiedzi dostał dalszą część przepisu na pierniczki i dokładny opis jakieś bramki w jakimś meczu. No i z mojej strony ciszę.
   Zawsze go irytowało, kiedy nikt go nie słuchał. Jest dość zadufany w sobie i potrzebuje ciągłej uwagi. Gdyby cały czas się tak zachowywał to na pewno teraz nie siedział by tak blisko mnie. Ale poza tymi chwilami (które zdarzają się dość często), kiedy nie zachowuje się jak narcystyczny pajac, to jest naprawdę świetnym przyjacielem.
- Black tu idzie - powiedział konspiracyjnym szeptem, a ja natychmiast wyprostowałam się i odwróciłam głowę w stronę Huncwotów, którzy nadal wlepiali we mnie wzroki. Wszyscy czterej siedzieli dokładnie w takich samych pozycjach jak wcześniej.
- Mało śmieszne - mruknęłam i dolałam sobie soku dyniowego.
- Czyli już wiemy, dlaczego jesteś taka niemrawa - wyszczerzył się Laurent. - Coś cię z nim łączy?
- Powiedz, że tak - zawołał Nicholas, prawie podskakując z zachwytu, a ja rzuciłam zdenerwowane spojrzenie w kierunku chłopaków. - Gdybyś się z nim zadawała, to zadawałabyś się też z Remusem i może byś nas zeswatała - patrzył na mnie z nieukrywanym entuzjazmem.
- Uspokój się, Nicholas - wywróciłam oczami i upiłam łyk soku. - Nic mnie z Blackiem nie łączy i nic nie będzie mnie łączyć.
- Mądra dziewczynka - Olivia objęła mnie ramieniem. - Syriusz Black to skończony dupek.
- Ale Remus nieee - jęknął i posłał Lupinowi rozmarzone spojrzenie.
- To idź i do niego zagadaj - brunetka wywróciła oczami. - Najwyżej cię wyśmieją.
- A żebyś wiedziała, że zagadam - powiedział Nicholas pewnie i wstał z miejsca, a Olivia spojrzała na niego sceptycznie. - Poproszę o korki z OPCM.
   Nicholas jak powiedział, tak zrobił. Podszedł do Lupina, powodując chwilowe oderwanie się czterech par oczu ode mnie, i spytał z miłym uśmiechem, czy mógłby go trochę poduczyć obrony przed czarną magią, bo za nic nie umie zrozumieć jednego tematu. Lupin oczywiście się zgodził. Jakżeby inaczej.
 - Kocham cię, Mitchell - zaśmiałam się, patrząc na chłopaka, który próbował nie uśmiechać się jak wariat.
- A ja kocham Lupina - wyszczerzył się. - A ty bierz się za Blacka, Elise - powiedział stanowczo.
- Nicholas, kochanie - zaczęłam łagodnie. - Nie biorę się za idiotów. - Westchnął teatralnie na moje słowa.
- No jak sobie chcesz - wywrócił oczami. - Ale według mnie to poważny błąd.
- A według mnie nie - powiedziałam stanowczo i odłożyłam widelec. - Idziesz, Olivia? - spytałam, widząc, że dziewczyna już nie je.
- A my? - spytał oburzony Laurent z pełnymi ustami, a Olivia spojrzała na niego jak na idiotę.
- Jesz, kretynie. Przecież nie pójdziesz z talerzem - wywróciła oczami i wstała.
- Racja, solectio -  pokiwał głową i spojrzał na Olivię tym tęsknym wzrokiem, którego ona nie zauważała. - Widzimy się później? - spytał, kiedy zmierzałyśmy już w stronę wyjścia z Wielkiej Sali, ale nie doczekał się odpowiedzi.
***************************************************************
Dzień dobry wieczór!
Tak na wstępie życzymy Wam wszystkim wesołych świąt i szczęśliwego nowego roku. Zdrowia, szczęścia i takie tam rzeczy, które przeważnie mówi się składając życzenia.
Mamy nadzieję, że podobał Wam się rozdział, bo my obydwie jesteśmy zadowolone.
xo Ela i Natalia

1. Noah

   Siedziałem na transmutacji, zerkając na Lily co chwilę i zastanawiając się, co mogła oznaczać moja wizja z tego poranka. Była o tyle nietypowa, że tym razem nie zobaczyłem przejrzystej sytuacji, a poczułem zapach skoszonej trawy, usłyszałem melodyjny śpiew ptaka i zobaczyłem różdżkę upadającą na marmurową posadzkę.
   Nie mam pojęcia co to mogło oznaczać, ale mam nadzieję, że przeczucia się nie spełniają, bo inaczej miałbym poważne kłopoty. Pewnie nie tylko ja, tak swoją drogą.
    Z zamyślenia wyrwał mnie głos profesor McGonagall, która chyba mnie o coś zapytała, ale nie byłem w stanie powiedzieć o co takiego. Spojrzałem na Raven z nadzieją, że ta jakoś mi pomoże, ale ona tylko rozłożyła bezradnie ramiona. - Panie Peregrine, zadałam panu pytanie - powiedziała nauczycielka oschle.
- Jaaa... um... mogłaby pani powtórzyć? - podrapałem się po szyi i spojrzałem na nią przepraszająco.
- Jakie nieprzyjemne skutki mogą nas spotkać po nieudanej transmutacji ciała? - zmierzyła mnie uważnym spojrzeniem, pesząc mnie jeszcze bardziej i sprawiając, że język zaczął mi się plątać.
- Yyy... to... eee... - próbowałem wyjąkać odpowiedź.
   Dobiegł mnie stłumiony chichot z końca klasy. Chichot, brzmiący, jak szczekanie psa. Syriusz Black to najgorsza, najbardziej chamska, arogancka i zarozumiała osoba, jaka chodzi po ziemi. W dodatku patrzy na moją siostrę tym wzrokiem napalonego kundla.
   Ja i Raven uważamy, że to wzrok napalonego kundla, aczkolwiek wszystkie dziewczyny, na które tak spojrzy uważają, że zostały wybrankami serca pana Blacka.
   Zaczynam podejrzewać, że Elise też się na to nabrała. Zwłaszcza, że w jego obecności zakłada włosy za ucho tym ruchem, który oznacza jedno. Nie obchodzi mnie fakt, że Elise zaprzecza, jakoby to robiła. Ślepy nie jestem.
- Może nam na przykład psi ogon wyrosnąć - wycedziłem, zaciskając dłonie w pięści.
- Jeszcze raz odezwiesz się do mnie takim tonem, Peregrine, i dostaniesz szlaban - warknęła nauczycielka i powróciła do prowadzenia lekcji.
- Co w ciebie wstąpiło? - parsknęła Raven. - Psi ogon?
- To przez tego debila - burknąłem. - Śmiał się.
   Raven wywróciła oczami na moje słowa i odwróciła się do jakieś dziewczyny z tyłu, szepczącej coś do niej. Tamta przekazała jej pergamin, zwinięty w kulkę, mówiąc, że to od Huncwotów.
   Moja przyjaciółka podała mi kartkę z cierpką miną. Rozprostowałem ją na kolanie i po kilku sekundach przedarłem ją na pół, zwinąłem w kulkę i wrzuciłem do torby.
   Na kartce był dość pokraczny rysunek, przedstawiający chłopaka, podpisanego Noah, który zawzięcie machał różdżką. Potem następował wybuch, a z kłębów dymu wychodzi Noah ze świńskim ogonem i przerażeniem na twarzy.
- Nie przejmuj się nimi... - zaczęła Raven.
- To idioci - dokończyłem za nią i uśmiechnąłem się lekko. - Wiem, nie przejmuję się.
- Zostało pół minuty - powiedziała Raven, wskazując swój wściekle zielony zegarek, a ja odetchnąłem z ulgą i zwinąłem do połowy zapisany pergamin.
    Wychodząc z klasy kompletnie przez przypadek usłyszałem, jak Lily krzyczy do Pottera, że jest skończonym idiotą i ma się do niej nie odzywać. Potter na to odparł, że to przecież był tylko żart i żeby przestała wyolbrzymiać.
   Chciałbym powiedzieć, że nie wiem, jak rozmowa się rozwinęła, bo nie podsłuchiwałem dalej, ale chęć dowiedzenia się, dlaczego Lily znowu nienawidzi Pottera była silniejsza ode mnie. Powiedziałem Raven, że zobaczymy się później, na obiedzie w Wielkiej Sali i wszedłem w korytarz, w którym stali Huncwoci i Lily, która wyglądała, jakby zaraz miała się rozpłakać. Widząc ją w takim stanie przystanąłem, czego wcale w planie nie miałem. Chciałem przejść korytarzem jak gdyby nigdy nic. Evans widząc mnie powiedziała Jamesowi, żeby ją zostawił i odeszła, potrącając mnie ramieniem.
    A ja stałem w tym samym miejscu, jak cielak i nie wiedziałem co zrobić. Z jednej strony wiedziałem, że ich jest czwórka (praktycznie rzecz biorąc dwójka, bo Remus nie uznaje przemocy, a Peter nie umie rzucić porządnie żadnego zaklęcia), a ja jestem sam, w dodatku różdżkę mam schowaną gdzieś na dnie torby, a z drugiej strony chęć zrobienia krzywdy Potterowi nie pozwalała mi odejść.
- Co się gapisz, Peregrine? - warknął Potter, poprawiając włosy. Wyciągnąłem różdżkę z torby ukradkiem, kiedy on mówił coś do Blacka. - Jeszcze tu stoisz, pokrako? Zjeżdżaj - rzucił, patrząc na mnie z odrazą.
- Petrificus totalus - zawołałem w odpowiedzi, celując w niego różdżką.
- Pożałujesz tego, Peregrine - warknął Syriusz, zaciskając rękę na swojej.
- Densaugeo - rzuciłem w stronę Pottera, ignorując groźbę Blacka.
   Nie mogłem się jednak napawać widokiem nieruchowego Pottera z rosnącymi w zatrważającym tempie zębami, bo już po chwili czarnowłosy powiesił mnie do góry nogami używając zaklęcia "levicorpus".
   Po kilkunastu sekundach, podczas których Pettigrew zdążył uciec, a Lupin stał jak wryty i patrzył to na mnie, to na Pottera, to na Blacka.
- Syriusz zdejmij go i się zmywamy - syknął w końcu, słysząc kroki na korytarzu obok. - Znajdę jakieś zaklęcie, żeby... - urwał i zmierzył uważnym spojrzeniem Jamesa. - Naprawić ci zęby.
- Nie ma opcji - warknął Syriusz, mierząc mnie nienawistnym spojrzeniem.
   Na nieszczęście nas wszystkich nas wszystkich na korytarz właśnie wszedł profesor Slughorn, rozmawiający z jakimś drugoklasistą, który na nasz widok odwrócił się i uciekł nie żegnając się. Niewychowany gówniarz.
- Panie Black, postaw tego chłopca na ziemi w tym momencie - powiedział Slughorn, patrząc to na mnie, to na Jamesa, a Black niechętnie zdjął zaklęcie, sprawiając tym samym, że upadłem na ziemię niezdarnie. - A tobie co się stało Potter? - spytał, podchodząc do niego, a James wskazał na mnie i skrzywił się z bólu, kiedy jedynki prawie dotknęły jego spodni. - Ah, tak - pokiwał głową i wymruczał cicho jakieś zaklęcie, sprawiając, że zęby okularnika wróciły do właściwego stanu.
- Ty wredny... - zaczął James, kierując się w moją stronę, ale Remus złapał go za ramię mrucząc pod nosem coś w stylu "odpuść'.
- Cała czwórka idzie ze mną do dyrektora - zarządził profesor.
   Po niespełna półgodzinnym pobycie w gabinecie Dumbledore'a i wysłuchaniu gadki jacy to my jesteśmy niedojrzali i nieodpowiedzialni, każde z nas dostało tygodniowy szlaban. Osobno, na szczęście.
***********************************************************************

Cześć i czołem, hejka!
Wracamy tu po ponad roku nieobecności, o matko. Ciekawe, czy ktoś jeszcze pamięta, że blogger istnieje.
W każdym razie charakter opowiadania będzie inny, bo tym razem Lestrange daje pomysły i mówi mi co mam pisać, a ja piszę.
Fajna kooperacja, nie?
xx Ela

PROLOG

     Był sobie kiedyś chłopak, Noah... Eh, co ja robię ze swoim życiem? Kto by pomyślał, że zacznę pisać dziennik. Albo pamiętnik... Jak te dziewczyny to ogarniają? W ogóle co to był za pomysł, żeby pisać pamiętnik? Noah, schodzisz na psy. No ale do rzeczy.
     Cześć, jestem Noah i mam szesnaście lat. Jestem czarodziejem uczącym się na szóstym roku w Hogwarcie. Mam młodszą siostrę - Elise. Jestem na jednym roku z samozwańczymi Huncwotami, którzy są okropni, wredni, aroganccy...mógłbym wymieniać bez końca - jednak jeden z nich, Remus Lupin, jest całkiem w porządku. Najcudowniejszą, najpiękniejszą i najwspanialszą osobą z mojego rocznika jest Lily Evans. Rudowłosa, zielonooka i całkowicie poza moim zasięgiem. Niby chodzimy na większość przedmiotów razem, ale gdyby ktoś ją zapytał kim jestem pewnie nie umiałaby odpowiedzieć.
     Oprócz nich jest jeszcze kilka osób, ale tylko jedna z nich zasługuje na przedstawienie. A jest nią moja wspaniała przyjaciółka - Raven. Razem z rodzicami wprowadzili się obok nas kiedy mieliśmy po pięć lat i od tamtej pory jesteśmy nierozłączni. Mimo, że Tiara Przydziału mnie umieściła w Gryffindorze, a ją w Ravenclawie nasze stosunki są tak samo dobre. Jesteśmy najlepszym przykładem na to, że przyjaźń damsko-męska ma szanse przetrwania.
     Co jeszcze powinienem napisać? Dobrze to w ogóle zacząłem? Chryste, jak się pisze pamiętnik? Byłby ktoś tak łaskawy i mi to wytłumaczył? Bo naprawdę tego nie ogarniam. Aha, wiem! Powinienem wspomnieć o swoich wizjach? Wizje? Mogę to tak nazwać? Chyba mogę. A zresztą, kogo ja się pytam i tak mi nikt nie odpowie.
     Moje "wizje" wyglądają mniej więcej tak:
     Ręka z pomalowanymi na zielono paznokciami strąciła puchar z sokiem dyniowym. Włosy zielonookiej brunetki skręciły się przez wilgotne powietrze. W małe mieszkanie w nieznanym mi mieście uderzył piorun.
    Naprawdę, naprawdę tego nie lubię. Chcesz sobie zjeść w spokoju śniadanie? Nie ma takiej możliwości, coś Ci przeszkodzi. Nie mówię tu o wiecznie paplającej Raven czy Huncwotach, którzy znowu coś zmalowali. Sytuacje, które wydarzą się dzisiaj lub w najbliższej przyszłości pojawiają się w moim umyśle. Jakby naprawdę było mi potrzebne wiedzieć, że dnia czternastego października Joe Spencer, lat cztery wrzaśnie na cały sklep spożywczy. Jednak są tego dobre strony. Dwa razy widziałem co przydarzy się Lily. Nie udało mi się jej przed tym uchronić. Niestety. Pierwszą rzeczą było nazwanie jej przez Snape'a "szlamą", a drugą pocałunek Pottera. Wyobraźcie sobie jaki byłem wściekły, kiedy ten obraz napłyną do mojego umysłu. Pamiętam, że jadłem wtedy kurczaka w ostrym sosie. Biedna Raven do dzisiaj nie wie, dlaczego rzuciłem nim przez pół stołu. Właśnie. Raven. Źle czuję się z tym, że ukrywam przed nią swoją przypadłość. Chociaż ona też nie jest święta. Od dłuższego czasu też mi czegoś nie mówi.
     Cóż, kiedyś to z niej wyciągnę.

***********************************************************
Ela i Lestrange

Cześć Fasolki! <3
Jestem Lestrange :D
Razem z Elą postanowiłyśmy, że napiszemy coś wspólnie i oto nasz blog!
Mam (raczej mamy) nadzieję, że spodoba się Wam to, co tworzymy :)
L.
PS Polecam pisanie z kimś! Idzie łatwiej, szybciej i no jest lepsze :''')

Dzień dobry!
Z tej strony Ela!
Jak widać zaczęłyśmy z Lestragne nowe opowiadanie. Nie wiem co mam napisać. Może, że proces powstawania go zaczął się gdzieś na początku roku szkolnego i przez cały ten miesiąc nie mogłyśmy się zabrać do pisania? Albo, że prolog pisałyśmy razem i naprawdę nie wiem jak my to przetrwamy, bo ten proces jest długi i trudny, ale i tak lepiej pisać z kimś. No cóż, życzcie nam powodzenia, piszcie komentarze i... Chciałam napisać lajkujcie, ale przypomniałam sobie, że to przecież nie jest YouTube! Brawa dla mnie! Dobra idę sobie, bo za chwilę się rozpiszę, a wtedy już nie skończę.
xoxo Ela